25 maj 2016

Cornelia Funke : Atramentowe serce


Na odwrocie tej książki są słowa: Dobrze się zastanów, zanim zaczniesz czytać tę książkę na głos... Po lekturze Atramentowego serca, zacząłem się zastanawiać, co by było, gdyby to, co czytamy stawało się rzeczywistością, materializowało się obok nas. A przynajmniej istniałaby taka możliwość! Na myśl od razu przyszły mi grzędowiczowskiego stwory z Pana Lodowego Ogrodu, dementorzy, jak również zastępy orków, zmierzające na Helmowy Jar. Nie, nie chciałbym posiadać tak cudownego dary, jakim Cornelia Funke obdarzyła głównego bohatera - Mo.

13 maj 2016

Eva Ibbotson: Pies i jego chłopiec

Nigdy nie miałem psa. Jeden, jedyny raz rodzice wyrazili zgodę na czworonoga w naszym królestwie, które liczyło niecałe 50 m2. Miał to być owczarek collie. Jednak historia zakończyła się tragicznie... Po latach myślałem, że rodzice sklecili tę historyjkę, aby rakiem wycofać się ze swojej decyzji. Nie zmyślili. Niestety! Ale nie o tym... Dzisiaj o tym, że z dziećmi trzeba szczerze!!!

6 maj 2016

Dziennik elektroniczny - spojrzenie od innej strony



Przynajmniej mam nadzieję, że będzie to spojrzeniem od innej nieco strony.

Przez ostatni miesiąc wiele uwagi poświęciłem dziennikowi elektronicznemu. Od czysto teoretycznej strony próbowałem wgryźć się w ten temat. Pisałem pracę, kończącą mój udział w kursie. W podsumowaniu zadałem pytanie: jak dziennik elektroniczny wpływa/wpłynie na relację rodzic-dziecko?

Zaufanie? A co to takiego?

Wyobraźmy sobie sytuację sprzed, myślę, że jakiś 10 lat jeszcze. Uczeń zawala sprawdzian - dostaję jedynkę. Nauczyciel wpisuje ocenę do dziennika, po czym ów zeszyt zamyka i... póki nie będzie wywiadówki, teoretycznie, rodzice się nie dowiedzą. Jest czas na poprawienie, naprawienie błędu. Będzie to w interesie ucznia.

Analogiczna sytuacja teraz - nauczyciel wpisuje jedynkę o godzinie 8:15, a o 8:17 rodzicowi drży komórka. Odbiera SMSa z informacją, że jego pociecha dostała złą ocenę.

Bynajmniej nie namawiam uczniów, aby nie mówili rodzicom o swoich ocena. Nic z tych rzeczy! Moje myśli bardziej krążą wokół relacji rodzic-dziecko.
Czy ja, jako rodzic, ufam mojemu dziecku?
Czy muszę wiedzieć od razu, jakie oceny otrzymał danego dnia? Może warto poczekać, aż dziecko samo przyjdzie i pochwali się sukcesem albo będzie chciało powiedzieć, że zaliczyło glebę? Ale chce to naprawić! A może nie wie, co poszło nie tak i przyjdzie zapytać.

W śródtytule wspomniałem o zaufaniu. Nie wiem, jak to będzie, kiedy mój syn pójdzie już do szkoły i jakie wtedy będzie moje nastawienie do sprawy informowania, np. o ocenach. Kiedy wprowadzano e-dzienniki, byłem ich wielkim orędownikiem. Pozwalają zaoszczędzić naprawdę wiele czasu, ułatwiają sprawy administracyjne, których w szkole jest coraz więcej. Jednak to jest spojrzenie z tej "bezpiecznej strony biurka". 

A punkt patrzenia zależy od punktu siedzenia...

Inaczej zaczynam spoglądać na ten cud, kiedy ciągle dorastam w swoim byciu tatą. Pytanie, postawione już wcześniej, o to, czy muszę wiedzieć już, teraz, natychmiast? Wiadomo - są sytuacje skrajne, kiedy wzmożona kontrola jest wręcz konieczna. Jednak to tylko margines, wyjątki, potwierdzające regułę.

Mimo wszystko, dziennik elektroniczny jest tylko narzędziem. To od nas - rodziców i nauczycieli - będzie zależało, jak to narzędzie wykorzystamy. Zawsze można dostosować ustawienia i dostępne opcje do swoich wymagań.

W pracy dyplomowej, na samo zakończenie, napisałem: Czy powoli nie stajemy się 
społeczeństwem Wielkiego Brata? I teraz dodam - a dziennik elektroniczny nie jest jednym z kroków, które nas do tego pchają.